Serebral Palsi (SP) çocukluk çağı nöromüsküler hastalıklarının en yaygını olup, genellikle kalıcı özürlülüğe neden olur. Klinik tablodaki en temel sorun istemli motor kontrol bozukluğudur. Yüzeyel duyu genellikle normal olmakla birlikte kortikal algılama, eklem pozisyon hissi (propriyosepsiyon) ve hareket hissi (kinestetik algılama) bozuktur. Beyindeki lezyonun periferik yansımaları (kontraktürler, kemik deformiteleri) ilerleyicidir. Serebral Palsi’ye yol açan beyin hasarı, prenatal, perinatal veya postnatal dönemlerde gelişebilir. En önemli risk faktörleri prematürite ve düşük doğum ağırlığıdır. Sınıflama beyindeki lezyonun yerine, tonus değişikliklerine, hareket bozukluğunun tipine ve etkilenen ekstremite sayısına göre yapılır. Yaygın olarak klinik ve anatomik sınıflandırma kullanılır. SP tedavisinde fiziksel, bilişsel fonksiyonların ve iletişimsel kapasitesinin artırılması, bireyin ve ailesinin ruhsal dengelerini kurması ve korumasına yardım edilebilmek amaçlanır. Multi disiplinerdir. (JAREM 2012; 2: 38-42)
Anahtar Kelimeler: Serebral palsi, sınıflandırma, cerrahi dışı tedavi