ÖZET
Amaç:
Herhangi bir nedenle polikliniğimize başvuran çocuklarda nütrisyon durumunun belirlenmesini amaçladık.
Yöntemler:
Şubat 2017-Mayıs 2017 tarihleri arasında yaşları 1 ay-18 yaş arasında bulunan 1022 hastanın antropometrik ölçümleri prospektif olarak değerlendirildi. Gomez ve Waterlow sınıflamalarına göre bu ölçümlerin hesapları yapılarak malnütrisyon seviyeleri belirlendi. Obezite değerlendirilmesinde rölatif ağırlık ve vücut kitle indeksine (VKİ) göre hastalar ayrı ayrı değerlendirildi. Doğum tartısı 2,500 gramın altında olan ve prematüre doğum öyküsü bulunan hastalar ile kronik hastalığı bulunan hastalar çalışmaya dahil edilmedi.
Bulgular:
Çalışmaya alınan hastaların yaş ortalaması 5,7±3,9 yaş olup, 501’i (%49) kız, 521’i (%51) erkek idi. Olguların %22,3’ünde (n=228) malnütrisyon saptandı. Gomez sınıflamasına göre bunların 172’si (%16,8) hafif, 53’ü (%5,2) orta, 3’ü (%0,3) ağır derecede malnütrisyonlu idi. Waterlow sınıflamasına göre olguların %2,7’si (n=28) akut, %4,2’si (n=44) kronik, %1,8’i (n=18) akut-kronik malnütrisyon olarak tanımlandı. İlk 6 ayda yani ek gıda başlanması öncesinde malnütrisyon saptanan hastamız yoktu. Rölatif ağırlığa göre olguların 171’i (%16,8) %110’un üstündeydi; bunların %1,1’i (n=12) 2 yaş altındaydı. İki yaş altı olguların %0,78’i (n=8) fazla kilolu, %0,39’u (n=4) ise obez idi. İki yaş üstünde relatif ağırlığı %110 üstünde olan 159 olgunun (%15,6) VKİ’ye göre %4,8’i (n=50) 85. persantil üstünde yani fazla kilolu, %7,7’si (n=78) 95. persantil üstünde yani obez ve %3’ü (n=31) normal sınırlarda idi.
Sonuç:
Çalışmamıza göre, herhangi bir şikayet ile polikliniğe başvuran hastalar arasında nütrisyonel bozukluk saptanma olasılığı yüksek olması sebebiyle hastaların antropometrik ölçümleri mutlaka yapılmalı ve beslenmeleri sorgulanmalıdır. Genel çocuk polikliniğine başvuran hastalarda; emzirmenin öneminin vurgulanması, doğru zamanda ve doğru besinle ek gıdaya başlanılması ve genel beslenme kurallarının anlatılması ile nütrisyonel bozukluk oranlarının düşeceğine inanılmaktadır.
Anahtar Kelimeler:
Malnütrisyon, obezite, çocuk
BULGULAR
Çalışmamızdaki olguların yaş ortalaması 5,7±3,9 yaş olup, 501’i (%49) kız, 521’i (%51) erkek idi. Olguların %22,3’ünde (n=228) malnütrisyon olduğu görüldü. Yaş (ay olarak) ve cinsiyetlerine göre çalışamaya alınan hastalarımızın dağılımı Tablo 1’deki gibidir. Gomez sınıflandırmasına göre malnütre hastaların 171’i (%18) hafif, 54’ü (%5,2) orta, 3’ü (%0,3) ağır derecede malnütrisyonlu idi (Tablo 2). Ağır malnütrisyonlu olan hastamızın biri 14 yaşında ve kız idi; diğerleri ise 2 ve 15 yaşında erkek idi. Waterlow sınıflamasına göre olguların %2,7’si (n=28) akut, %4,3’ü (n=44) kronik, %1,7’si (n=18) kronik zeminde akut malnütrisyon olarak tanımlandı (Tablo 3). İlk 6 ayda yani ek gıda başlanması öncesinde malnütrisyon saptanan hastamız yoktu.
Relatif ağırlığa göre hastaların 171’i (%16,8) %110’un üstündeydi; bunların %1,1’i (n=12) 2 yaş altındaydı. İki yaş altı olguların (n=237) 12’sinin relatif ağırlığı %110 üstündeydi, bunların da 8’i (%3,3) VKİ’sine göre 85. persantil üstünde yani fazla kilolu, 4’ü (%1,7) ise 95. persantil üstünde yani obez idi. İki yaş üstünde relatif ağırlığı %110 üstünde olan 159 olgunun (%15,6) %4,8’si (n=50) 85. persantil üstünde yani fazla kilolu, %7,7’si (n=78) 95. persantil üstünde yani obez ve %3’ü (n=31) normal sınırlarda idi (Tablo 4). Fazla kilolu olguların %60’ı (n=30) erkek iken obez hastaların %46,1’inin (n=36) erkek olduğu görüldü.
SONUÇ
Çalışmamızın sonuçlarına göre herhangi bir şikayet ile polikliniğe başvuran hastalar arasında nütrisyonel bozukluk saptanma olasılığı yüksektir. Malnütrisyon ülkemiz için ciddi bir sağlık sorunudur. Obezite de çocuklarda gittikçe artan oranlarda görülmektedir. Bu sebeple poliklinimize başvuran hastaların antropometrik ölçümleri mutlaka yapılmalı ve beslenmeleri sorgulanmalıdır. Ailelere; emzirmenin öneminin vurgulanması, doğru zamanda ve doğru besinle ek gıdaya başlanılması ve genel beslenme kurallarının anlatılması ile nütrisyonel bozukluk oranlarının düşeceğine inanmaktayız.
Etik Komite Onayı: Bu çalışma için etik komite onayı Taksim Eğitim ve Araştırma Hastanesi Etik Kurulu’ndan alınmıştır (onay numarası: 11, tarih: 22.02.2017).
Hasta Onamı: Hastaların ebeveynlerinden onam alındı.
Hakem Değerlendirmesi: Editörler kurulu ve editörler kurulu dışında olan kişiler tarafından değerlendirilmiştir.
Yazarlık Katkıları: Fikir - F.G., S.G.G.; Tasarım - F.G.; Denetleme - F.G.; Kaynaklar - F.G., N.Ş.Z., S.G.G.; Malzemeler - F.G., N.Ş.Z.; Veri Toplanması ve/veya İşlemesi - F.G., N.Ş.Z.; Analiz ve/veya Yorum - F.G.; Literatür Taraması - - F.G.; Yazıyı Yazan - F.G.; Eleştirel İnceleme - F.G., S.G.G.
Çıkar Çatışması: Yazarların beyan edecek çıkar çatışması yoktur.
Finansal Destek: Yazarlar bu çalışma için finansal destek almadıklarını beyan etmişlerdir.
Kaynaklar
1Pettigrew RA, Charlesworth PM, Farmilo RW, Hill GL. Assessment of nutritional depletion and immune competence: a comparison of clinical examination and objective measurements. JPEN Parenter Enteral Nutr 1984; 8: 21-4.
2World Health Organization. Training course on the management of severe malnutrition. Geneva, 2002.
3Güleç SG, Urgancı N, Polat S, Yağar G, Hatipoğlu N. Hastanede yatan üç yaş altı çocuklarda malnütrisyon durumunun değerlendirilmesi. Şişli Etfal Hastanesi Tıp Bülteni, 2011; 45: 124-9.
4Meakins JL, Pietsch JB, Bubenick O, Kelly R, Rode H, Gordon J, et al. Delayed hypersensitivity: Indicator of acquired failure of host defensessis sepsis and trauma. Ann Surg 1997; 186: 241-6.
5Cameron JW, Rosenthal A, Olson AD. Malnutrition in hospitalized children with congenital heart disease. Arch Pediatr Adolesc Med 1995; 149: 1098-102.
6Dewan N, Faruque AS, Fuchs GJ. Nutritional status and diarrhoeal pathogen in hospitalized children in Bangladesh. Acta Paediatr 1998; 87: 627-30.
7Waterlow JL. Classification and definition of protein-calorie malnutrition. Br Med J 1972; 3: 566-9.
8Waterlow JL Buzina R, Keller W, Lane JM, Nichaman MZ, Tanner JM. The presentation and use of height and weight data for companing the nutritional status of groups of children under the age of 10 years. Bull WHO 1977; 55: 489-98.
9Gomez SF. Desnutricion. Boll Med Hosp İnfant Mex 1946; 3: 543-51.
10Gomez SF, Ramos Galvan R, Frenk S, Cravioto Muñoz J, Chávez R, Vázquez J. Mortality in second and third degree malnutrition. J Trop Pediatr 1956; 2: 77-87.
11Waterlow JC. Note on the assessment and classification of protein-energy malnutrition in children. Lancet 1973; 2: 87-9.
12Çiftçili S, Ünalan P, Kalaca Ç, Apaydın Ç, Uzuner A. Çocukluk,Obezite ve Televizyon. Türkiye Klinikleri 2003;12:67-71.
13Savaşhan Ç, Sarı O,Aydoğan Ü, Erdal M. İlkokul çağındaki çocuklarda obezite görülme sıklığı ve risk faktörleri Türkiye Aile Hekimliği Dergisi 2015; 19: 14-21.
14Güven A, Odaci H, Ozgen IT, Bek Y. Effects of individual factorson adolescent obesity: study in Turkey. Pediatr Int 2008; 50: 356-62.
15WHO. Malnutrition-The Global Picture. World Health Organization. Available at http://www.who.int/home-page/.
16Blossner, Monika, de Onis, Mercedes. Malnutrition: quantifying the health impact atnational and local levels. Geneva, Switzerland: World Health Organization; 2005.
17Child and adolescent health and development, WHO 2011.
18TBSA. Türkiye Beslenme ve Sağlık Araştırması 2010: Beslenme Durumu ve Alışkanlıklarının Değerlendirilmesi Sonuç Raporu. Sağlık Bakanlığı Sağlık Araştırmaları Genel Müdürlüğü, Hacettepe Üniversitesi Sağlık Bilimleri Fakültesi Beslenme ve Diyetetik Bölümü, Ankara Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi. Ankara: Sağlık Bakanlığı Yayın No: 2014; 931.
19Oztürk Y, Büyükgebiz B, Arslan N, Ellidokuz H. Effects of hospital stay on nutritional anthropometric data in Turkish children. J Trop Pediatr 2003; 49: 189-90.
20Kanra G, Özcan C. Primary health care Project in Van. XVII. International Congress of Pediatrics 1983.
21Tunçbilek E, Unalan T, Coşkun T. Indicators of nutritional status in Turkish preschool children: Result of Turkish Demographic and Healty Survey 1993. J Trop Pediatr 1996; 42: 78-4.
22Tezcan S, Ertan A.E, Aslan D. Beş yaş altı çocuklarda malnütrisyon durumunun değerlendirilmesi. T Klin Tıp Bilimleri 2003; 23: 420-9.
23Powell AC, Grantham-McGregor S. The ecology of nutritional status and development in young children in Kingston, Jamaica. Am J Clin Nutr 1985; 41: 1322-31.
24Adelakan DA, Fatusi AO, Fakunle JB, Olotu CT, Olukoga IA, Jinadu MK, et al. Prevalance of malnutrition and vitamin A deficiency in Nigerian pre-school children subsisting on high intakes of carotenes. Nutr Healty 1997; 12: 17-24.
25Katana-Apte J, Mokdad A. Malnutrition of children in the Democratic People’s Repuplic of Nort Korea. J Nutr 1998; 128: 1315-19.
26Andıran N, Mete E, Alagöz M. Özel bir ilköğretim okulunda beslenme problemlerinin çarpıcı sıklığı. Yeni Tıp Dergisi 2007; 24: 33-6.
27McDowell MA, Fryar CD, Ogden CL. Anthropometric reference data for children and adults: United States, 1988-1994. Vital Health Stat 2009; 249: 1-68.
28Yumuk VD. Prevalence of obesity in Turkey. Obes Rev 2005; 6: 9-10.
29Savaşhan Ç, Sarı O,Aydoğan Ü, Erdal M. İlkokul çağındaki çocuklarda obezite görülme sıklığı ve risk faktörleri Türkiye Aile Hekimliği Dergisi 2015; 19: 14-21.
30İnal S, Canbulat N. Çocukluk çağı obezitesine genel bakış. Güncel Pediatri 2013; 11: 27-30.
31Bac A, Wozniacka R, Matusik S, Golec J, Golec E. Prevalence of overweight and obesity in children aged 6-13 years-alarming increase in obesity in Cracow, Poland. Eur J Pediatr 2012; 171: 245-51.
